-Pi­še: Vu­kić-Ga­ro Braj­ko­vić

I sam čo­vjek je ne­po­zna­ni­ca do­la­skom u svi­jet, zbog če­ga je do­šao i što je na­šao kod svi­je­ta za svi­jet. A što će čo­vjek na­ći i sna­ći ne mo­že da pre­po­zna i sa­zna
Do­ći će vri­je­me i dan ka­da će čo­vjek za­tvo­re po­ru­ši­ti, a su­di­ja bi­će uči­telj ta­na­nog po­zva­nja i bla­že­nog sr­ca. De­si­će se da se čo­vjek po­zo­ve i kre­ne na no­vi put, po­zva­njem po­vi­će to­plo­tom sr­ce i sve oko sr­ca.
Do­ći će i bi­će no­vo ovje­kov­no vri­je­me, ko­je će ima­ti kod se­be sa­mo po­sreć­ni­cu za čo­vje­ka, sa ko­jom će u svi­jet po­ći i pri­ni­je­ti to­ple go­di­ne, na­pu­nje­ne u sve da­ne da­ro­dar­jem po­sreć­ni­ce. Bi­će do­volj­no da­ro­va svu­da i za sve, a po­seb­no će bi­ti za oči i du­šu oko ne­be­sko da­ro­da­va. Da­ro­dav­ni na­pu­nje­ne po­sreć­ni­ce od ne­ba po­kri­će ze­mlju i kod sva­kog čo­vje­ka sti­ći će i do­ći u pr­vom pra­vom ča­su u ko­ra­ku. Sa da­ro­da­vi­ma čo­vjek će u svi­jet po­la­zi­ti i iz svi­je­ta da­ro­dav u put no­si­ti. Ne­će bi­ti i mo­ći da se čo­vjek bez da­ro­da­va ra­đa, a ne­će ga ni svi­jet vi­dje­ti i vi­đet ne­će bi­ti.
Svi pu­te­vi bi­će sa­mo i sa­mo da­ro­dav­ni i sva­ka maj­ka i sva­ki otac i sva dje­ca svi­je­ta i de­si­će se to mno­go pri­je ne­go čo­vjek kre­ne u no­vi zlo­put, ko­jem u za­gr­ljaj žu­ri. U ko­ji do­la­ze na ze­mlji sve će se zlat­ka­nom mre­žom pre­ple­sti. Čo­vje­ku bi­će na do­hvat ru­ku i na ze­mlji bla­go­dar­je, sa bla­go­dar­jem sva­ko­dnev­no po­ka­zi­va­će se i uz­no­si­ti do sve­vi­da, gdje je jed­na i je­di­na ku­ća.
Do­zva­nje i pri­zna­nje če­ka i do­ći će u dan, sa sve­da­nom. Bez do­zna­nja i pri­zna­nja ne­će bi­ti ni da­na ni sve­da­nja, a ni čo­vje­ka. Sa pri­zna­njem ko­je do­la­zi za do­zva­nja bi­će ko­nač­no i čo­vjek sa so­bom i de­si­će se vječ­na­bla­go­dat na ze­mlji za čo­vje­ka u sve pu­te­ve po­sreć­ni­ce. Čo­vjek je do da­nas u ne­vi­dje­li­ci i pro­la­zni­ci kod ne­vje­ra, a oči­ma vi­di ne­po­zna­ni­cu i ne­po­zva­ni­cu. I sam čo­vjek je ne­po­zna­ni­ca do­la­skom u svi­jet, zbog če­ga je do­šao i što je na­šao kod svi­je­ta za svi­jet. A što će čo­vjek na­ći i sna­ći ne mo­že da pre­po­zna i sa­zna.
Ba­tr­ga se u vre­me­nu s vre­me­nom u pu­te­ve zna­ne i ne­zna­ne. Od do­la­ska na svi­jet čo­vjek po­ku­ša­va da se na­đe, a ni­ka­da se ni­je pro­na­šao u taj­noj i traj­noj i vječ­noj po­sreć­ni­ci. Čo­vje­ku se sre­ta­ju oči kod da­ni­šta, a oči se s no­ći­ma na­la­ze kod od­la­zi­šta. Čo­vjek ni­je sa­znao ot­ku­da je dan do­šao i ka­ko noć ot­me i po­ne­se dan za­što je to ta­ko ov­dje na ze­mlji. Čo­vjek ni­je po­znao i ko­me tre­ba da ga od­vo­di sa ovo­ga svi­je­ta. Ne­ zna čo­vjek i ne­će sa­zna­ti sve vi­đe­no, za­što je ta­ko sve da­le­ko ne do­đe po­sreć­ni­ca, sa­mo mo­že tu­ma­ra­ti, smilj­ša­ti i sa­nja­ti pro­sto­re vi­do­kru­ga. Ali ne­će se da­ti da vi­di još ne­ko vri­je­me, vi­đe­nja po­sreć­ni­ce i gdje je sve sa­zda­no i sat­ka­no u igri pr­ste­no­va kod pu­to­va­nja.
Sa no­vim pr­ste­nom sve­vid­nim od po­čet­ka s vre­me­nom bi­će no­vi put, no­vo pu­to­va­nje čo­vje­ka, bes­ko­nač­no, bez­vre­me­no... gdje će čo­vjek vid­nim blje­skom sti­za­ti u bes­ko­nač­ne pro­sto­re, Bes­ko­nač­no bla­go­dar­je do­la­zi kod čo­vje­ka i osta­je za čo­vje­ka, gdje će i osta­ti.